Start Positiviteit Levensvisie Verrijking Gedichten Consulten Gastenboek
Een Aanreiking
Praktijk voor Zelf-Bewustwording

Wie ben ik

Als 3de in een gezin van 9 kinderen werd ik 01-01-1944 geboren. Ik was, zoals mijn vader mij later benoemde, een rebel, een nozem. Ging mijn eigen gang, had heel duidelijk een eigen mening, en stond daar ook voor. Was echt een uitzondering in het gezin, was echt anders. Vond mezelf toen daardoor het zwarte schaap. Ging er staan, nam het ook voor de rest op als ik het ergens niet mee eens was. Stond in alles vooraan. Nu zeg ik; wat fijn dat ik anders ben, iedereen is uniek. Ik durfde anders, dus ‘mezelf’ te zijn.  Ben op mijn 20ste getrouwd, kreeg 1 kind. Mijn man had een baan waardoor hij steeds vele weken in het buitenland verbleef. Stond eigenlijk alleen met de opvoeding van onze dochter. Omdat ik veel alleen was had ik wel de ruimte om ook in de fam. te helpen, bij springen als het nodig was ook bij broers of zussen. Maar vooral stond ik altijd klaar voor mij peettante, (mijn 2de moeder) die ook nog zorgde voor haar broer, en zus. Ze hadden geen kinderen. Toen onze dochter 10 was kreeg mijn man een baan aangeboden in de USA. Als wij daar naartoe verhuisde zou mijn man minder vaak van huis zijn. Na 2 jaar USA zijn we door de problemen van mijn man op zijn werk terug moeten verhuizen naar Nederland. Dat was erg emotioneel, het huis verkopen, wat mijn veilig plekje was geworden, na het eerste jaar met veel heimwee, waar ik nooit over sprak omdat het zeker voor onze dochter ook niet makkelijk was.  Begon na het eerste jaar net gesetteld te raken. Na 6 weken terug in Nederland te zijn is mijn man bij mij weg gegaan. Stond toen écht alleen voor de opvoeding van onze 12 jarige dochter. Dat was mijn grootste angst en zorg. Mijn man had mij berooid achter gelaten. Ik had ontzettend medelijden met mijn kind. Kon ik haar geven wat ze gewend was? Kon ik het wel alleen? In diezelfde periode hadden de 2 tantes en oom extra hulp nodig door gezondheid problemen. Na verloop van tijd ben ik bij 1 tante, die aan het dementeren was, in gaan wonen, om zo 24 uur beschikbaar te kunnen zijn voor alle 3. Dit gaf in mijn fam. een onmensellijke strijd, waarin zelfs gedreigd werd met procedures. 2 van mijn broers en een schoonzus, steunden mij, stonden achter mij. Het waren heftige emotionele fam. omstandigheden. De zorg die ik op me nam voor de 3 oudjes zorgde voor een breuk in mijn fam. Wantrouwen over geld speelde daarin de grootste rol. Intussen was mijn oom overleden, en later een tante opgenomen in het verpleegtehuis.   4 jaar later ontmoette ik mijn huidige man, hij had de zorg voor zijn 3 kinderen. Ben terug naar mijn eigen huis gegaan en hertrouwd. Mijn peettante woonde nog zelfstandig, ondanks alle omstandigheden, het was niet eenvoudig, ik had nu een gezin met 4 kinderen, ben ik er toch tot het einde van haar leven voor haar kunnen zijn, dat had ik haar altijd beloofd. Onverwachts stierf mijn schoonzus, té jong en veel te vroeg, zij was mijn 2de ik, mijn grote steun in alles, vooral tijdens de zorg voor de 3 oudjes. Kort na het overlijden van mijn schoonzus lieten mijn 2 broers mij ook in de steek, ze kozen de kant van de fam. Toen mijn dochter 18 was is ze na een woordenwisseling boos het huis uit gegaan. Heb haar jaren niet gezien, hoorde van andere dat ze ging trouwen, dit was altijd mijn motivatie, mijn houvast en doel geweest om door te gaan met mijn leven. Moest in de krant lezen dat ik oma was geworden, heb nu 2 kleinkinderen, zo verdrietig (sinds juli 2021 ook een achterkleinkind), en geen enkel contact. Dat alles had mij zodanig geraakt dat ik z’n 20 jaar in een diepe depressie heb gezeten. Ik raakte mezelf kwijt, wist niet meer wie ik was. Had geen zelfvertrouwen meer, veel twijfel, liep vast in mijn denken. Kreeg wel hulp in het reguliere circuit maar daar voelde ik mij niet begrepen, alles werd daar beredeneerd, alles standaard volgens regeltjes, ik werd in vakjes/hokjes geplaatst. Met het eindeloze geduld van mijn man, met eindeloos praten, ben ik uit mijn diepe dal omhoog geklauterd. Terugkijkend weet ik nu waarin ik een uitzondering was, en nog steeds ben, binnen het gezin. Ik moet blijven wie ik ben, anders zijn is jezelf zijn. Een zwart schaap valt beter op tussen witte schapen. Het was zeker niet makkelijk, wilde er graag bij horen, fam. is belangrijk. Ben ook niet veranderd, wat ik mocht leren was mezelf blijven, in mezelf geloven, maar vooral mezelf niet vergeten. Ik geloof nu weer in mezelf. Vertrouw op mijn gevoel, ben me bewust van mijn denken, draai minder in denken, en sta achter mezelf. Ik heb geaccepteerd wie ik ben, maar vergeet mezelf niet meer, daardoor gaat het sindsdien ook aanzienlijk beter met mijn gezondheid. Had nogal wat lichamelijke klachten opgebouwd, die door de jaren chronisch waren geworden. Ik weet dat ik fouten heb gemaakt, zaken anders aan had kunnen pakken. Wat ik vooral heb geleerd is dat ik mezelf niet altijd hoef aan te passen, me niet meer op de 2de plaats moet zetten. Had mezelf kwetsbaar opgesteld om meer te leven voor mijn kind dan voor mezelf. Heb nu weer zelfvertrouwen, ben trots op mezelf, heb het toch maar mooi geflikt, in mijn eentje, mijn kind is niets tekort gekomen. Had het zeker graag anders gezien, maar er was geen keuze. Het gemis van mijn kind en kleinkinderen zal altijd blijven, maar de pijnlijke, scherpste kantjes zijn eraf. Ik weet nu dat iets wat dierbaar is ik niet los hoef te laten, heb geleerd het anders vast te houden. Ik mag mijn leven leven zoals ik het prettig vind. Ik hoop dat het mijn fam. goed gaat. Ik heb nooit uit eigenbelang gehandeld. Velen jaren later, we waren inmiddels 26 jaar getrouwd, kregen we de grootste klap te verwerken. Mijn man heeft 3 kinderen een jongen twee meisjes, twee kleinkinderen. Totaal onverwachts, helemaal uit het niets, werden wij opgebeld door onze zoon, hij zei dat hij zelfmoord ging plegen. Hij was toen bijna 40 jaar. Na zijn overlijden hoorde we dat hij voor het eerst papa zou worden. Het was zo onwerkelijk, onze sociale, zachte attente gevoelige jongen, een poëet, hij had het gemaakt in zijn leven, was niet labiel, niet depressief. Wij hebben dit nooit zien aankomen. Hij wilde niet dood, maar kon ook niet meer verder leven. We kwamen in een rollercoaster van verdriet, een donker diep dal van onbeschrijflijke pijn. Een gitzwarte dag in ons leven. Het verdriet werd nog groter, 3 weken na het overlijden van onze zoon hoorde we dat er ook geen zwangerschap meer was. Ook de andere twee dochters hebben we na het overlijden van onze zoon niet meer gezien. Als ouder je kind te moeten overleven, dat is de wereld verkeerd om. Dan komt het erop aan om samen toch weer een weg te vinden om door te gaan met je leven. Ieder met zijn eigen gevoel, eigen pijn en verdriet. Alleen door veel samen te praten, respect voor elkaar, elkaar de ruimte en tijd te geven, zijn we ook hier samen uit gekomen. Begin 2020 zijn we verhuisd, we kregen een appartement toegewezen dat nr. 113 had, dat is ook het telefoonnummer voor hulp na zelfmoord. Bijzonder hoe dingen geregeld worden, puzzel stukjes samen vallen, het is geen toeval, alles past, wij horen hier. Ben dankbaar dat ik nu door mijn turbulente verleden een wegwijzer ben, een ervaringsdeskundige. Door mijn eigen ervaringen kan ik andere helpen die worstelen met het leven. Als ik de balans opmaak van mijn leven, is het vooral intens verdrietig voor onze 4 kleinkinderen en achterkleinkind, die hebben nergens om gevraagd. Een groot gemis voor alle partijen, een blijvende ontbrekende schakel in een hele generatie. Het was een zware weg, maar we zijn er samen sterker uitgekomen. Ouders hebben niet alleen plichten maar zeker ook rechten. Als je blijft wachten op je kinderen zet je je eigen leven op slot, je staat stil met je leven. Wij hebben geleerd te accepteren wat niet te veranderen is. De kunst van het leven is; met tegenslagen omgaan, er iets van maken. Belangrijk is daarbij jezelf centraal in je eigen leven te zetten, in jezelf geloven. Je hebt het recht te leven zoals jij het prettig vind, en niet alleen leven om het prettig voor de ander te maken.  Het is niet mijn bedoeling om naar andere te wijzen. Ik weet dat alles wat op internet staat er nooit meer af gaat. Met dit stukje van mijn leven hoop ik andere te inspireren, ik wil laten zien dat tegenslagen verwerken tijd nodig heeft, ieder mag dat op zijn eigen-wijze, eigen tempo doen. Aan verlies en rouwen hangt geen tijd. Kruip niet weg. Niemand wandelt zonder lijden en pijn door het leven. Het overkomt jou echt niet alleen. Er lopen dingen altijd anders in je leven dan je had gedacht. Geef nooit op, kijk in je eigen spiegeltje, schaam je niet, blijf kijken wat je ervan kunt leren, maar vooral wat je van alles kunt maken, Lees verder >>>
Zonsondergang La Crosse Wisconsin (eigen foto)
Een Aanreiking
Web: www.eenaanreiking.nl E-mail: nellie@pvandenhoof.nl Mobiel: 06-409 763 02
Helder--ziend Energetisch Therapeut Levenscoach (C) eenaanreiking.nl
Site Menu
Een Aanreiking
Praktijk voor Bewuswording

Wie ben ik

Als 3de in een gezin van 9 kinderen werd ik 01-01-1944 geboren. Ik was, zoals mijn vader mij later benoemde, een rebel, een nozem. Ging mijn eigen gang, had heel duidelijk een eigen mening, en stond daar ook voor. Was echt een uitzondering in het gezin, was echt anders. Vond mezelf toen daardoor het zwarte schaap. Ging er staan, nam het ook voor de rest op als ik het ergens niet mee eens was. Stond in alles vooraan. Nu zeg ik; wat fijn dat ik anders ben, iedereen is uniek. Ik durfde anders, dus ‘mezelf’ te zijn.  Ben op mijn 20ste getrouwd, kreeg 1 kind. Mijn man had een baan waardoor hij steeds vele weken in het buitenland verbleef. Stond eigenlijk alleen met de opvoeding van onze dochter. Omdat ik veel alleen was had ik wel de ruimte om ook in de fam. te helpen, bij springen als het nodig was ook bij broers of zussen. Maar vooral stond ik altijd klaar voor mij peettante, (mijn 2de moeder) die ook nog zorgde voor haar broer, en zus. Ze hadden geen kinderen. Toen onze dochter 10 was kreeg mijn man een baan aangeboden in de USA. Als wij daar naartoe verhuisde zou mijn man minder vaak van huis zijn. Na 2 jaar USA zijn we door de problemen van mijn man op zijn werk terug moeten verhuizen naar Nederland. Dat was erg emotioneel, het huis verkopen, wat mijn veilig plekje was geworden, na het eerste jaar met veel heimwee, waar ik nooit over sprak omdat het zeker voor onze dochter ook niet makkelijk was.  Begon na het eerste jaar net gesetteld te raken. Na 6 weken terug in Nederland te zijn is mijn man bij mij weg gegaan. Stond toen écht alleen voor de opvoeding van onze 12 jarige dochter. Dat was mijn grootste angst en zorg. Mijn man had mij berooid achter gelaten. Ik had ontzettend medelijden met mijn kind. Kon ik haar geven wat ze gewend was? Kon ik het wel alleen? In diezelfde periode hadden de 2 tantes en oom extra hulp nodig door gezondheid problemen. Na verloop van tijd ben ik bij 1 tante, die aan het dementeren was, in gaan wonen, om zo 24 uur beschikbaar te kunnen zijn voor alle 3. Dit gaf in mijn fam. een onmensellijke strijd, waarin zelfs gedreigd werd met procedures. 2 van mijn broers en een schoonzus, steunden mij, stonden achter mij. Het waren heftige emotionele fam. omstandigheden. De zorg die ik op me nam voor de 3 oudjes zorgde voor een breuk in mijn fam. Wantrouwen over geld speelde daarin de grootste rol. Intussen was mijn oom overleden, en later een tante opgenomen in het verpleegtehuis.   4 jaar later ontmoette ik mijn huidige man, hij had de zorg voor zijn 3 kinderen. Ben terug naar mijn eigen huis gegaan en hertrouwd. Mijn peettante woonde nog zelfstandig, ondanks alle omstandigheden, het was niet eenvoudig, ik had nu een gezin met 4 kinderen, ben ik er toch tot het einde van haar leven voor haar kunnen zijn, dat had ik haar altijd beloofd. Onverwachts stierf mijn schoonzus, té jong en veel te vroeg, zij was mijn 2de ik, mijn grote steun in alles, vooral tijdens de zorg voor de 3 oudjes. Kort na het overlijden van mijn schoonzus lieten mijn 2 broers mij ook in de steek, ze kozen de kant van de fam. Toen mijn dochter 18 was is ze na een woordenwisseling boos het huis uit gegaan. Heb haar jaren niet gezien, hoorde van andere dat ze ging trouwen, dit was altijd mijn motivatie, mijn houvast en doel geweest om door te gaan met mijn leven. Moest in de krant lezen dat ik oma was geworden, heb nu 2 kleinkinderen, zo verdrietig (sinds juli 2021 ook een achterkleinkind), en geen enkel contact. Dat alles had mij zodanig geraakt dat ik z’n 20 jaar in een diepe depressie heb gezeten. Ik raakte mezelf kwijt, wist niet meer wie ik was. Had geen zelfvertrouwen meer, veel twijfel, liep vast in mijn denken. Kreeg wel hulp in het reguliere circuit maar daar voelde ik mij niet begrepen, alles werd daar beredeneerd, alles standaard volgens regeltjes, ik werd in vakjes/hokjes geplaatst. Met het eindeloze geduld van mijn man, met eindeloos praten, ben ik uit mijn diepe dal omhoog geklauterd. Terugkijkend weet ik nu waarin ik een uitzondering was, en nog steeds ben, binnen het gezin. Ik moet blijven wie ik ben, anders zijn is jezelf zijn. Een zwart schaap valt beter op tussen witte schapen. Het was zeker niet makkelijk, wilde er graag bij horen, fam. is belangrijk. Ben ook niet veranderd, wat ik mocht leren was mezelf blijven, in mezelf geloven, maar vooral mezelf niet vergeten. Ik geloof nu weer in mezelf. Vertrouw op mijn gevoel, ben me bewust van mijn denken, draai minder in denken, en sta achter mezelf. Ik heb geaccepteerd wie ik ben, maar vergeet mezelf niet meer, daardoor gaat het sindsdien ook aanzienlijk beter met mijn gezondheid. Had nogal wat lichamelijke klachten opgebouwd, die door de jaren chronisch waren geworden. Ik weet dat ik fouten heb gemaakt, zaken anders aan had kunnen pakken. Wat ik vooral heb geleerd is dat ik mezelf niet altijd hoef aan te passen, me niet meer op de 2de plaats moet zetten. Had mezelf kwetsbaar opgesteld om meer te leven voor mijn kind dan voor mezelf. Heb nu weer zelfvertrouwen, ben trots op mezelf, heb het toch maar mooi geflikt, in mijn eentje, mijn kind is niets tekort gekomen. Had het zeker graag anders gezien, maar er was geen keuze. Het gemis van mijn kind en kleinkinderen zal altijd blijven, maar de pijnlijke, scherpste kantjes zijn eraf. Ik weet nu dat iets wat dierbaar is ik niet los hoef te laten, heb geleerd het anders vast te houden. Ik mag mijn leven leven zoals ik het prettig vind. Ik hoop dat het mijn fam. goed gaat. Ik heb nooit uit eigenbelang gehandeld. Velen jaren later, we waren inmiddels 26 jaar getrouwd, kregen we de grootste klap te verwerken. Mijn man heeft 3 kinderen een jongen twee meisjes, twee kleinkinderen. Totaal onverwachts, helemaal uit het niets, werden wij opgebeld door onze zoon, hij zei dat hij zelfmoord ging plegen. Hij was toen bijna 40 jaar. Na zijn overlijden hoorde we dat hij voor het eerst papa zou worden. Het was zo onwerkelijk, onze sociale, zachte attente gevoelige jongen, een poëet, hij had het gemaakt in zijn leven, was niet labiel, niet depressief. Wij hebben dit nooit zien aankomen. Hij wilde niet dood, maar kon ook niet meer verder leven. We kwamen in een rollercoaster van verdriet, een donker diep dal van onbeschrijflijke pijn. Een gitzwarte dag in ons leven. Het verdriet werd nog groter, 3 weken na het overlijden van onze zoon hoorde we dat er ook geen zwangerschap meer was. Ook de andere twee dochters hebben we na het overlijden van onze zoon niet meer gezien. Als ouder je kind te moeten overleven, dat is de wereld verkeerd om. Dan komt het erop aan om samen toch weer een weg te vinden om door te gaan met je leven. Ieder met zijn eigen gevoel, eigen pijn en verdriet. Alleen door veel samen te praten, respect voor elkaar, elkaar de ruimte en tijd te geven, zijn we ook hier samen uit gekomen. Begin 2020 zijn we verhuisd, we kregen een appartement toegewezen dat nr. 113 had, dat is ook het telefoonnummer voor hulp na zelfmoord. Bijzonder hoe dingen geregeld worden, puzzel stukjes samen vallen, het is geen toeval, alles past, wij horen hier. Ben dankbaar dat ik nu door mijn turbulente verleden een wegwijzer ben, een ervaringsdeskundige. Door mijn eigen ervaringen kan ik andere helpen die worstelen met het leven. Als ik de balans opmaak van mijn leven, is het vooral intens verdrietig voor onze 4 kleinkinderen en achterkleinkind, die hebben nergens om gevraagd. Een groot gemis voor alle partijen, een blijvende ontbrekende schakel in een hele generatie. Het was een zware weg, maar we zijn er samen sterker uitgekomen. Ouders hebben niet alleen plichten maar zeker ook rechten. Als je blijft wachten op je kinderen zet je je eigen leven op slot, je staat stil met je leven. Wij hebben geleerd te accepteren wat niet te veranderen is. De kunst van het leven is; met tegenslagen omgaan, er iets van maken. Belangrijk is daarbij jezelf centraal in je eigen leven te zetten, in jezelf geloven. Je hebt het recht te leven zoals jij het prettig vind, en niet alleen leven om het prettig voor de ander te maken.  Het is niet mijn bedoeling om naar andere te wijzen. Ik weet dat alles wat op internet staat er nooit meer af gaat. Met dit stukje van mijn leven hoop ik andere te inspireren, ik wil laten zien dat tegenslagen verwerken tijd nodig heeft, ieder mag dat op zijn eigen-wijze, eigen tempo doen. Aan verlies en rouwen hangt geen tijd. Kruip niet weg. Niemand wandelt zonder lijden en pijn door het leven. Het overkomt jou echt niet alleen. Er lopen dingen altijd anders in je leven dan je had gedacht. Geef nooit op, kijk in je eigen spiegeltje, schaam je niet, blijf kijken wat je ervan kunt leren, maar vooral wat je van alles kunt maken, Lees verder >>>
Zonsondergang La Crosse Wisconsin (eigen foto)
Web: www.eenaanreiking.nl E-mail: info@eenaanreiking.nl Mobiel: 06-409 763 02 Praktijkdagen Maandag t/m vrijdag